Rozdział 16

*Paczałkami Harrego*

Wiecie jak to jest się zakochać, prawda ? Gdy widzisz osobę swojego zainteresowania ciepło przechodzi przez całe ciało. Oczami rejestrujesz jak jej wygląd zmienia się z każdym dniem. Myślisz o niej od przebudzenia, aż po zaśnięcie, ale również w snach nie daje ci spokoju. Opanowuje cały twój umysł, ale nie masz nic przeciwko.

Kiedy okazuje się, że obiekt twoich westchnień odwzajemnia uczucie, serce wali tak mocno, jakby miało zaraz wyskoczyć z wnętrza. Poświęcasz tej osobie, każdą wolną chwilę. Staje się najważniejsza w całym twoim życiu. Nie wyobrażasz sobie dalszej egzystencji bez niej.

Lecz gdy znika z twojego życia, zbyt szybko i w tak bolesny sposób, wszystko w tobie umiera. Tracisz coś co było dla ciebie całym światem, jedynym promyczkiem nadziei.

Ja straciłem mój sens istnienia.

Wraz z wyjazdem Louisa, moje życie zupełnie się zmieniło. Ze szczęśliwego nastolatka, mającego plany na przyszłość, po uszy zakochanego, stałem się wrakiem człowieka.

Nie przespałem żadnej nocy od jego wyjazdu. Męczyły mnie koszmary. Budziłem się z krzykiem lub zlany potem.

Siadałem wtedy na parapecie i najzwyczajniej płakałem jak dziecko. Owszem obiecał, że po mnie wróci, ale nie miałem tej stu procentowej pewności, że dotrzyma słowa. Wierzyłem mu, ale z każdym dniem traciłem nadzieje.

Sama myśl, że nigdy miałbym już nie zobaczyć tego błysku w cudownych, lazurowych tęczówkach, olśniewającego, szerokiego uśmiechu, którym obdarowywał mnie każdego dnia. Tego idealnie wyrzeźbionego ciała, doprowadzającego mnie do rokoszy...

Wzdrygałem się wspominając jak mierzwił mi loki, delikatnie obejmował moje policzki ciepłymi dłońmi, jak całował moje nagie ciało.

Chociaż minęły już trzy miesiące od jego wyjazdu, wspominając o nim czułem ciepło jego oddechu na swojej szyi, czułem smak jego ust z taką pasją całującą moje spragnione wargi.

Tego wieczoru, gdy w pośpiechu pakował swoje rzeczy wziąłem jedną z jego ulubionych bluzek w paski. Cała była przesiąknięta jego słodkim zapachem. Po przyjściu do domu złożyłem ją i schowałem w bezpiecznym miejscu. To jedyne, co mi po nim zostało. Miałem cząstkę jego przy sobie.

Mając cokolwiek należącego do niego czułem się lepie, tak jakby był przy mnie.

Ojciec każdego wieczoru wzywał mnie do siebie do gabinetu. Na początku rozpoczynał spokojną rozmowę. Tłumaczył, że zauroczenie Louisem było czymś jednorazowym, że to nie było prawdziwe uczucie. Mówił, że mężczyźni mogą darzyć miłością tylko kobiety. Za każdym razem protestowałem, krzyczałem, nie dawałem się omamić. Wiedziałem jaki ma w tym cel.

Na początku tylko krzyczał, lecz z czasem posunął się do przemocy. Ledwo zdążyły zniknąć sińce po tamtym pamiętnym dniu, a ich miejsce już zajmowały nowe. Znacznie większe fioletowych plam zagościła na moich ramionach, plecach, brzuchu i nogach.

W szkole unikałem ćwiczenia na zajęciach sportowych. Bałem się, że ktoś może cokolwiek zauważyć.

Od rozpoczęcia roku minęły dwa miesiące. Wszyscy w klasie zaprzyjaźnili się ze sobą, wykluczyli tylko mnie.

Na lekcjach siedziałem sam. Nikt się do mnie nie odzywał. Szczerze przyznam pasował mi ten układ. Nie szukałem nowych przyjaciół. Miałem nauczkę. Przez Emme i Zayna zacząłem inaczej patrzeć na niektóre sprawy. Przestałem się przejmować tym jak postrzegają mnie inni.

Idąc po korytarzu widziałem pogardliwe spojrzenia rówieśników. Nie wiedziałem o co im chodzi. Możliwe, że dotarły do nich jakieś plotki na temat mojej osoby, ale w to wątpiłem. Nikt oprócz mnie i Lou nie wiedział o naszym związku. On nie miał tu przyjaciół , zresztą tak jak ja. Ale szkoła to był mój najmniejszy problem. Kilka godzin posiedziałem na lekcjach, udając zainteresowanie i wracałem do domu. Tam dopiero zaczynało się najgorsze.

Póki miałem zajęcie moje myśli odbiegały od Louisa. Uśmiechałem się, czasem żartowałem, ale wystarczyło, że zamknąłem za sobą drzwi w pokoju i wszystko wracało ze zdwojoną siłą.

Pewnej nocy już nie wytrzymałem. Znów siedziałem z gitarą na łóżku śpiewając piosenkę , która niedawno napisałem. Była to pierwsza piosenka mojego autorstwa. Łzy leciały z moich oczu strumieniem. Przepełniał mnie ogromny ból. Tak bardzo tęskniłem. Marzyłem by kiedykolwiek móc znowu go spotkać i zaśpiewać mu tę piosnkę. Była skierowana do niego. Najważniejszej dla mnie osoby na całym świecie.

Can't believe your packin' your bags
Tryin' so hard not to cry
Had the best time and now it's the worst time
But we have to say goodbye
Don't promise that you're gonna write
Don't promise that you'll call
Just promise that you won't forget we had it all

Cause you were mine for the summer
Now we know its nearly over
Feels like snow in september
But I always will remember
You were my summer love
You always will be my summer love


Wish that we could be alone now
If we could find some place to hide
Make the last time just like the first time
Push a button and rewind
Don't say the word that's on your lips
Don't look at me that way
Just promise you'll remember
When the tide is grey


Cause you were mine for the summer
Now we know its nearly over
Feels like snow in september
But I always will remember
You were my summer love
You always will be my summer love


So please don't make this any harder
We can't take this any farther
And I know there's nothin' that I wanna change change...

Nie mogłem po raz kolejny powstrzymać łez. To mnie przerosło.

Wyjąłem żyletkę z szafki w łazience. Zamknąłem za sobą drzwi i zakluczyłem. Usiadłem na zimnych płytkach.

Jeden ruch, drugi , trzeci, czwarty.... i tak kilkanaście razy. Nacinałem skórę nadgarstka i jasno czerwona ciecz wypływała z głębokich, długich ran. Ból który sprawiała mi ta czynność była niczym z tym jaki sprawiało mi wspominanie tego przystojnego 19-latka.

Myślałem że jestem silny. Myślałem że dam sobie radę. To ja kazałem mu wyjechać. Ale wszyscy doskonale wiedzieliśmy, że to było jedyne sensowne rozwiązanie tej sytuacji. Ojciec prędzej zabił, by nas, niż pozwolił byśmy byli razem.

Zniszczył mi życie. Pozbawił mnie wszystkiego co dla mnie najważniejsze.

Najpierw odseparował mnie od mamy teraz znęcał się nade mną i psychicznie i fizycznie, tylko dlatego, że pokochałem kogoś tej samej płci. Był zbyt ślepy, by zrozumieć jak wielka i wyjątkowa więź łączyła mnie z Tomlinsonem. Rozumieliśmy się bez słów. Byliśmy dla siebie stworzeni.

A teraz ? Po raz kolejny siedzę pod ścianą skulony, z opuchniętymi od płaczu oczami, z pociętą, zakrwawioną ręką. Było mi trudno, tak cholernie trudno i ciężko.

Tak bardzo chciałbym usłyszeć jego głos. Dowiedzieć się co u niego. Jak się trzyma. Czy tęskni tak samo jak ja. I co najważniejsze czy wróci do mnie ?!

Po chwili dotarł do mnie jeden fakt. Od kilku godzin byłem sam w domu. Ojciec z Kelly i Chrisem pojechali na przyjęcie.

Wybiegłem niczym strzała z pokoju i zbiegłem po schodach o mało nie spadając z nich. Rozejrzałem się po salonie. Niestety nie było tam tego, czego szukałem. Wpadłem do kuchni. Omiotłem ją wzrokiem. Znowu nic nie znalazłem. Już zrezygnowany chciałem wychodzić, lecz w ostatniej chwili na ścianie dostrzegłem wiszący obiekt moich poszukiwań.

Chwyciłem za słuchawkę, wybrałem dobrze znany mi numer i cały podenerwowany, a z drugiej strony szczęśliwy czekałem na sygnał połączenia.

Po trzech sygnałach usłyszałem zachrypnięty, ale jakże seksowny głos:

-Halo ? Halo jest tam ktoś ?

-Heej Lou. - wyszeptałem przez zły szczęścia.

*Oczami Louisa*

Kolejny ponury dzień w Londynie. Kiedyś to miasto wydawało mi się takie barwne i radosne. Teraz każdy dzień tutaj przyprawiał mnie o nudności. Rutyna mnie przytłaczała. Od rana zajęcia na uczelni. Później kilka godzin w kawiarni, nauka do późnej nocy, chwila na sen i tak w kółko. Ale to nie było najgorsze.

Nie mogłem przestać myśleć o Harrym. Przed oczami wciąż stawał mi obraz jego pobitej, zakrwawionej twarzy. Przepełnionej bólem, cierpieniem i troską. Ten wspaniały, zawsze radosny i pełny optymizmu chłopak, wyglądał jak siedem nieszczęść. A ja idiota go tam zostawiłem.

Od mojego wyjazdu nie kontaktowaliśmy się. Dzwoniłem wiele razy na jego numer lecz nikt nie odbierał. Po dwóch miesiącach dałem sobie spokój.

Nie byłoby dnia w którym nie myślałbym również nad obietnicą którą mu złożyłem. Obiecałem wrócić i zrobię to. Nie ma opcji bym dał za wygraną. Będę walczył o naszą miłość. Jest wyjątkowa i nikt nie może temu zaprzeczyć.

Wspomnienia nie dawały zapomnieć o nim ani na chwilę. Idąc po mieście mijałem wielu ludzi. Moją uwagę zawsze zwracały uwagę osoby o pokręconych włosach. Zawsze przyglądałem im się mając nadzieję, że może kiedyś jedna z tych osób okaże się moim najukochańszym Loczkiem.

Miałem wyrzuty sumienia. Gdybym wtedy nie zgodził się na ten jakże cudowny stosunek, Emma nie miała by dowodów na to, że coś nas łączy. Nie pokazałaby ojcu Harrego tych nieszczęsnych zdjęć i teraz mógłbym cieszyć się swoim chłopakiem.

Harreh nie zasłużył na to całe zło, które doznał od losu. Najpierw rozwód rodziców, a teraz to. Wiem jakim uczuciem mnie darzy. Ja czuję dokładnie to samo.

Cierpiał a ja razem z nim. Każdego wieczoru przeglądałem zdjęcia, które robiliśmy sobie niedługo przed rozstaniem. Oboje wyglądaliśmy na bardzo szczęśliwych, bo wtedy właśnie tacy byliśmy. Przepełniała nas wzajemna miłość. Żaden z nas nie podejrzewał, że to się aż tak szybko skończy. Łzy niemiłosiernie cisnęły się do moich oczu. Wcześniej starałem się je powstrzymywać i nie pokazywać swojej słabości, ale teraz nie zważałem na nic.

Tęskniłem, z każdym dniem coraz bardziej.

Pragnąłem po raz kolejny poczuć łaskotanie loków na swojej szyi, gdy wtulał się w nocy we mnie. Chciałem poczuć jego usta na swoich, tak bardzo już spragnionych jego dotyku. Chciałem zobaczyć szeroki uśmiech i dołeczki nim wywoływane, na twarzy Harrego. Jaka nie byłaby dla mnie nie miła sytuacja, wystarczył jeden uśmiech tego małolata, a ja już śmiałem się razem z nim. Zarażał optymizmem i dzięki niemu moje życie znów nabrało sensu. Dzięki niemu zapomniałem o bólu i zmartwieniach. Zawsze powtarzał, że trzeba żyć chwilą, bo życie jest za krótkie, by martwić się najmniejszymi głupotami.

Dawał mi takie rady, a sam się do nich nie stosował. Przejmował się każdym słowem krytyki, każdym źle zrozumianym gestem. Podczas naszego krótkiego związku, wiele razy zdążyliśmy się pokłócić i zranić, ale po burzy zawsze wychodzi słońce, czyż nie ?

Daliśmy sobie w tak krótkim czasie tyle szczęścia, dobra i przyjemności, że trudno to sobie wyobrazić. Nigdy przy nikim, nawet przy Niallu nie czułem się taki wyjątkowy i kochany. Młody Styles kochał mnie całym sercem i duszą, dokładnie tak jak ja jego.

Za każdym razem patrząc w jego zielone, hipnotyzujące oczy, zachodziłem w głowę, jak taki chłopak jak on mógł obdarzyć, takiego zwykłego, niczym nie wyróżniającego się kujona, tak silnym uczuciem.

Na same wspomnienia wstrząsnęła mną kolejna fala płaczu. Nie radziłem sobie, a chociaż w ten sposób dawałem upust wszystkim swoim emocją, które kłębiły się w moim wnętrzu.

Po wielu godzinach męczarni udało mi się uspokoić. Wstałem z łóżka. Było już bardzo późno i powinienem już spać, ponieważ zaczynałem zajęcia bardzo wcześnie. Jednak nie byłem w stanie. Podszedłem do dużego lustra stojącego w rogu pokoju.

Przeraziłem się na widok chłopaka w odbiciu.

Miejsce uśmiechniętego, ubranego zawsze w kolorowe spodnie i bluzki w paski, zajął chłopak o czerwonych, podkrążonych oczach, od płaczu i nieprzespanych nocach. Ubrany w za duże jeansy i koszulkę.

Od dalszego wpatrywania się w tego załamanego chłopaka, wyrwał mnie dźwięk telefonu. Nie patrząc na wyświetlacz odebrałem.

-Halo ? - powiedziałem po chwili. - Halo ? Jest tam ktoś? - nadal cisza. Już chciałem się rozłączyć, ale usłyszałem głos na którego dźwięk serce przestało mi bić.

-Heej Lou.

-Harreh ? - wyszeptałem powstrzymując łzy.

-Tak Lou. Tęsknie za tobą. Proszę zabierz mnie stąd. Nie wytrzymam dłużej. - czułem jakby serce mi pękało. Ton jego głosu i ból wymieszany z rozpaczą, spowodował, że łzy w coraz większej ilości skapywały z mojej twarzy.

-Harreh. Ja zabrałbym cię choćby jutro, ale nie mogę. Wiesz, że twój ojciec mi na to nie pozwoli. Jeśli by nas przyłapał oberwalibyśmy obydwaj. Nie zniósł bym myśli, że przeze mnie coś ci się stało.

-Louis... on nadal mnie bije. Nie przestał. Próbuje przekonać mnie, że nasze uczucie jest chore. Że nie można kochać osoby tej samej płci. Sprzeciwiałem się temu, a on... - urwał i słyszałem jak szlocha.

- Bez względu na to, co będzie się dalej działo pamiętaj, że jesteś dla mnie wszystkim. I nie wierz w ani jedno słowo twojego ojca. To co jest między nami jest czymś wyjątkowym.

-Proszę, błagam wróć.

-Zrobię to jak najszybciej. - przyrzekłem. - Ale ja też chcę cię o coś poprosić kochanie.

-Zrobię co tylko zechcesz.

-Nie płacz już więcej. - poprosiłem. - Nie mogę znieść myśli, że cierpisz. Mnie też dużo kosztuje ta sytuacja, a to nie ułatwia mi dojścia do siebie.

-Dobrze Boo. Jednak ja wymagam tego również od ciebie.

-Kocham cię Harreh.

-Ja ciebie mocniej Lou.

-Mogę dzwonić na ten numer ? - zapytałem mając nadzieję, że będziemy mieć chociaż jeden sposób na kontaktowanie się.

-Nie... tata mógłby odebrać. Ale mam pomysł. - urwał. - muszę teraz kończyć. Przyjechali. Skontaktuje się z tobą. Trzymaj się Louis. Tęsknie za tobą.

-Ja za tobą też Harry.

Po tych słowach usłyszałem sygnał zakończonej rozmowy. Opadłem na podłogę. Spojrzałem na wyświetlacz, gdzie było zdjęcie moje i Harrego, całujących się.

Wiem, że obiecałem, że nie będę płakał, ale to były łzy szczęścia.