Rozdział 15

*Paczałkami Harrego*

Leżeliśmy w na łóżku, ciężko dysząc. Patrzyłem na Lou z ogromnym uśmiechem. Widziałem zadowolenie i spełnienie wymalowane na jego twarzy. Wiedział jak wielką przyjemność sprawił mi tym co zaszło parę minut temu. Wiedział jak tego pragnąłem. Spełnił moje marzenia i na pewno również swoje.

Odgarnąłem niesforne włosy z jego twarzy i pocałowałem czule w usta. Odwzajemnił pocałunek i wciągnął na siebie. Po raz kolejny tego dnia nasze ciała stykały się ze sobą. Znów tworzyliśmy jedność, a ja czułem narastające podniecenie. Do jakiego on mnie stanu doprowadza ?

Chcąc uniknąć niezręcznej sytuacji zsunąłem się z niego i zacząłem wzrokiem śledzić pokój mojego chłopaka. Szukałem  moich rzeczy, ale na nic się nie natknąłem.

'Oczywiście, przecież wszystko zostało w łazience' – przypomniałem sobie.

Próbowałem wstać, lecz silne dłonie Louisa w ostatniej chwili złapały mnie w pasie i z powrotem upadłem na materac.

-Gdzie się wybierasz, kociaku ? - wymruczał słodko Lou, wprost do mojego ucha.

-Muszę się już zbierać. Nie wiem, czy zauważyłeś, ale spałem poza domem i nikomu nic nie powiedziałem. - wytłumaczyłem.

-Zostań chociaż jeszcze chwilę. Proszę. 

-Nie mogę Lou. Wierz mi, że gdybym miał wybór leżałbym tu z tobą do końca życia. Ale wybacz nie mogę.

Czułem na sobie wzrok Louisa, kiedy nagi kierowałem się do drzwi. Wiedziałem, że chciał mieć mnie teraz przy sobie. Ja też najchętniej tonąłbym w jego objęciach, napawając się jego słodkim, przyjemnym zapachem i ciepłem ciała. Lecz dzisiaj nie było nam to dane. 

Wchodząc do łazienki doznałem szoku. Moje spodnie i koszulka leżały w wannie, w zimnej wodzie. Zawsze musi mi się coś takiego wydarzyć ? Jak pech to pech.

Zrezygnowany wróciłem do pokoju Tommo. 

-Mógłbyś pożyczyć mi jakieś rzeczy ? - zapytałem zawstydzony i pytaniem i tym, że stoję przed nim całkiem nagi. 

Siedział na fotelu pod oknem w bokserkach i koszulce. Chyba nad czymś rozmyślał. 

Przeniósł na mnie wzrok i szeroko uśmiechnął. 

-Nie potrzebne ci rzeczy Loczek. Tak wyglądasz najpiękniej. - przez to zawstydziłem się jeszcze bardziej, to i tak krępująca sytuacja,a on mi jeszcze wychodzi z takimi tekstami. 

-Harry czy ty się czerwienisz ? 

-Nie gadaj już tyle i daj mi coś do ubrania. - zaczynałem się irytować. 

-Dobrze nie denerwuj się. Pamiętasz, co mi mówiłeś ? Złość piękności szkodzi. - pogłaskał mnie po policzku, chwycił za dłoń i pociągnął w stronę garderoby. 

-Hmmm... w co by cie tu ubrać. - cichutko pomrukiwał pod nosem, przeglądając rzeczy. 

Zauważyłem że ma mnóstwo ubrań i prawie wszystko to koszulki w paski i kolorowe spodnie. 

-Masz... - podał mi kremowy sweter i granatowe rurki. - Myślę, że będą ci dobre. Teraz jeszcze tylko bielizna. 

Wyjął z szuflady bokserki i rzucił w moją stronę. Złapałem i ubrałem. Spodnie Tomlinsona były mi dość obcisłe, za to sweter pasował idealnie. Lou ma cudowną pupę i przylegające spodnie wyglądają na nim na prawdę świetnie, ale do mnie nie pasowały.

Ostatni raz przejrzałem się w lustrze. W odbiciu oprócz siebie zauważyłem również Tommo.

Kolejny raz przyglądał mi się ze smutną miną. Czułem się winny. Zepsułem tak wspaniały moment, ale musi mnie zrozumieć. 

Odwróciłem się w jego stronę. 

Dłuższy czas patrzyliśmy sobie w oczy. Znowu zatonąłem w tych wielkich lazurowych tęczówkach. Miał najpiękniejsze oczy jakie kiedykolwiek widziałem w swoim życiu. To nie tak,  że byłem w nim zakochany i dlatego wszystko, co się z nim kojarzyło, było dla mnie czymś idealnym. Byłem obiektywny. On naprawdę grzeszył taka urodą.

Przyciągnąłem go do siebie w mocnym uścisku i głaskałem po plecach. 

-Harreh, mam złe przeczucia. - wyszeptał mi do ucha. 

Zdziwiony odsunąłem się lekko, by widzieć jego twarz. Jedna samotna łza spłynęła po jego policzku. Pocałowałem miejsce w którym się zatrzymała i z powrotem przeniosłem wzrok na jego twarz. 

-Kocham cię Lou. Najbardziej na świecie.

-Ja ciebie też Hazz.

Musnąłem przelotnie jego wargi i wyszedłem z domu mojego chłopaka.

Na dworze robiło się już dość ciemno. Nie wiedziałem, która jest godzina, ale można wywnioskować, że dość późna.

Otwierając drzwi słyszałem głośne śmiechy dochodzące prawdopodobnie z salonu.

Emma z ojcem opowiadali sobie różne śmieszne historyjki, a ja stałem drzwiach i przyglądałem im się z zaciekawieniem. Wszyscy dobrze dogadywali się z moją rodziną. Louis i Emma rozmawiali, żartowali, śmiali się razem z moim tatą. Zachowywali się jakby to oni byli jego dziećmi, a ja byłem w tym momencie tym obcym. Dziwnie się z tym czułem. Zupełnie jakbym był odrzucony i niepotrzebny.

Chcąc zostawić ich w spokoju skierowałem się po schodach do swojego pokoju. Zatrzymał mnie jednak cichy głos Kelly.

-Harry moglibyśmy chwileczkę porozmawiać ? - poprosiła.

Zdziwiło mnie ton jej głosu. Zazwyczaj przepełnia ją radość i łagodność. Tym razem było inaczej. Z zainteresowaniem podążyłem za nią do pomieszczenia na samym końcu domu. Nigdy tam nie byłem, ale podejrzewałem, co może się tam znajdować.

Przepuściła mnie pierwsza w drzwiach i wchodząc zamknęła je za sobą na klucz.

Tak jak myślałem. Znajdowaliśmy się w średniej wielkości pokoju, biurze mojego ojca.

Usiadłem na ciemnej, skórzanej kanapie, Kelly zasłoniła rolety, zapaliła małą lampkę

i podeszła do mnie.

-Musimy porozmawiać. - powiedziała, gładząc mnie po ramieniu.

-Dobrze, ale o czym ?

-O Louisie.

-Dlaczego właśnie o nim ? - zapytałem, niezwykle zaskoczony jej pytaniem.

-Ja wszystko wiem Harry.

-Jak to ? - pogłębiło się moje zdziwienie.

-Louis tutaj kiedyś przychodził. Zajmował się Chrisem, pomagał mi w domu. To wspaniały i uroczy chłopak. Lecz jest inny, prawda ? - spojrzała na mnie z delikatnym uśmiechem. - Jest taki delikatny i uczuciowy. Domyśliłam się już dawno temu. Nigdy nie przeszkadzała mi jego odmienność. Ale teraz pojawiłeś się ty i widzę, że coś was łączy. Da się wyczuć tą więź między wami. Spędzacie, każdą wolną chwilę w swoim towarzystwie. I to jak na siebie patrzycie, z takim wzajemnym uczuciem, zaufaniem...nie wiem jak mam to określić. - westchnęła.

A ja co raz bardziej byłem przerażony tym co mówiła. Wynikało z tego, że wie iż jesteśmy z Louisem parą. Kolejna komplikacja.

-Kelly powiedź w końcu do czego zmierzasz. - zaczynałem się niecierpliwić.

-Wiem Harry, że ciebie i Louisa coś łączy. Jednak zamiast snuć domysły chciałabym to usłyszeć od ciebie. Po prostu się przyznaj. Ojciec o niczym się nie dowie, przysięgam. Jednak ja jestem świadoma, co się tu dzieje i w niektóre sprawy chciałabym być wtajemniczona, by uniknąć w przyszłości nie miłych sytuacji.

Przeniosłem wzrok na dłonie. Wstydziłem się komukolwiek opowiadać o tym co łączy mnie z Louisem. To nasze ukrywanie się, tajemniczość była pociągająca. Ten związek był tylko nasz. Nikt się nie wtrącał, nie ingerował, bo nikt o niczym nie wiedział.

Przynajmniej tak mi się wydawało. Lecz skoro ona się wszystkiego domyśliła nie było powodu, by przed nią cokolwiek ukrywać.

-Okej Kelly, ja i Louis jesteśmy najlepszymi przyjaciółmi, ale również od niedawna jesteśmy razem. Kocham go najmocniej na świecie i zależy mi na nim. - powiedziałem na jednym wdechu.

-To wspaniale Harry. Pasujecie do siebie, naprawdę. I nie myśl teraz, że chcę cię w ten sposób okłamać i do siebie przekonać. Tak nie jest.

Szanuję odmienność seksualną innych ludzi. Ja również w przeszłości próbowałam wszystkiego, jeśli wiesz o czym mówię. - uśmiechnęła się do mnie szeroko. Również odwzajemniłem ten gest. - Dziwi mnie jednak sprawa z Emmą. Twój ojciec zaprosił ją do nas, ponieważ chciał byście byli z powrotem razem. To by znaczyło, że wcześniej coś was łączyło, tak ?

-Przed moim przyjazdem tutaj byliśmy pół roku ze sobą. Była moją pierwszą dziewczyną. - przyznałem.

-Mhm. Już rozumiem. Teraz już znasz powód jej przyjazdu tutaj. Jestem jednak pewna, że ona ma inne zamiary. To dziwna osoba. Przyglądam jej się uważnie. Jest w niej coś niepokojącego. Naprawdę uważaj Harry. I za żadne skarby świata nie wyjawiaj jej, co łączy cię z Tomlinsonem. Może i ja jestem tolerancyjna, ale twój ojciec z pewnością nie. Nie znasz go Harry.

-

Co masz na myśli Kelly ?

-Tego ci nie powiem. Wolę, żebyś się nie dowiedział i nigdy nie poczuł na własnej skórze. - wyraz jej twarzy zmienił się podczas wzmianki o tacie. Nie chcąc naciskać nic już nie powiedziałem.

-Dziękuję ci za to, że tak podeszłaś do całej sprawy. Muszę cie również przeprosić. Byłem nie sprawiedliwy w stosunku do ciebie. Jesteś wspaniała, a ja źle cię traktowałem. Za czyny i zachowanie mojego ojca obwiniałem ciebie. Bardzo za to przepraszam i jest mi głupio.

-Całkowicie rozumiem twoje zachowanie Harry. Jestem dla ciebie obcą osobą. Nie musisz przepraszać. Mam nadzieję, że teraz zmienisz o mnie zdanie i będziemy mieli lepsze relacje.

-Oczywiście. Bardzo bym tego chciał. - przyznałem.

Wstaliśmy z kanapy. Kelly już chciała wychodzić, ale mocno ją do siebie przytuliłem. Nie wiem dlaczego to zrobiłem, ale czułem, że powinienem. Ona tylko głośno się zaśmiała i odwzajemniła gest.

Kiedy wychodziliśmy z pokoju, dalej rozmawialiśmy, zaproponowałem jej pomoc przy kolacji. Oczywiście się zgodziła.

Po jakiejś godzinie wszystko było gotowe.

W czwórkę zasiedliśmy przy stole. Nikt się nie oddzywał, prócz mnie i Kelly. Opowiadała o tym jak było na wakacjach i poinformowała mnie, że za trzy dni jadą po Chrisa, do Londynu i jeśli chce mogę z nimi jechać. Spodobał mi się ten pomysł, ale to znaczyłoby rozłąkę z Louisem. Odmówiłem, tłumacząc się chorobą lokomocyjną.

Po posiłku pozmywałem naczynia i wytarłem ręcznikiem.

Tata z Kelly poszli na spacer. Czyli zostałem w domu sam z Emmą.

Zastanawiałem się, co miała na myśli narzeczona mojego ojca, mówiąc, że Em ma złe zamiary.

To znaczy sam przeczuwałem jakieś drugie dno tej wizyty, ale nie sądziłem, że oprócz mnie i Louisa, ktoś jeszcze to zauważył.

Zamyślony udałem się do swojego pokoju. Zamknąłem za sobą drzwi i rzuciłem na łóżko.

-Czym się tak zmęczyłeś Harry ? Czyżby Louis dał ci wycisk ? - usłyszałem znajomy głos.

Poderwałem się na równe nogi i zmierzyłem wzrokiem cały pokój. Na fotelu siedziała Emma. Przyglądała mi się z cwaniackim uśmiechem .

-Jak się tu znalazłaś ? Masz swój pokój.

-Nie zaprzątajmy sobie teraz tym głowy. Odpowiedź lepiej na moje wcześniejsze pytania.

-Nie odpowiem, bo nie wiem o co ci chodzi.

-Doskonale wiesz. Oh, Harry nie sądziłam, że nasze zerwanie tak na ciebie wpłynie. - westchnęła. - To znaczy wiedziałam i byłam pewna, że się załamiesz, ale nie sądziłam, że aż tak.

-O czym ty do mnie mówisz Emma ?

-To zerwanie tak cię załamało, że stałeś się pedałem ? Obrzydliwym gejem, który pieprzy się z drugą obleśną ciotą ? - widziałem pogardę w jej oczach.

Do moich napłynęły łzy. Raniły mnie te słowa. Obrażała nie tylko mnie , ale i Louisa.

Teraz już wszystko zrozumiałem. Chciała zemsty tak ? Tylko za co ? Nic jej nie zrobiłem. Ona mnie zraniła.

Ale skąd wie o mnie i o Louisie ?

-To nie twoja sprawa ! - odwarknąłem.

-Owszem moja. Widzisz zostałam tu zaproszona. Wspaniale się złożyło. Miałam pewien plan. Chciałam się odegrać na twoim chłoptasiu. Miał być o ciebie zazdrosny. Chciałam cię kolejny raz poderwać i pokazać, że jestem lepsza od niego. Ale wszystko zepsułeś. Wybiegłeś za nim i się najwidoczniej pogodziliście. No i mój plan nie wypalił.

Postanowiłam dać temu spokój. Ale...hmmm.. Dzwoniłam do ciebie, ale nie odbierałeś. Coś mnie podkusiło i poszłam do Tomlinsona. Drzwi były zamknięte, więc poszłam na ogród. Tam tez wszystko pozamykane. Zauważyłam drabinę i nią weszłam na balkon.

Przez okno nikogo nie dostrzegła. Już chciałam wracać, ale wtedy do akcji weszliście wy. No nie powiem ciałko to ten twój pedałek ma niezłe. I ty zresztą też. Szkoda tylko, że marnuje się na zabawy z chłopcami.

Mam kilka wspaniałych fotek i nie zawaham się ich pokazać pewnej osobie. Czyż to nie plan doskonały ? Niestety przy tym wszystkim zranię nie tylko Louisa, ale i ciebie. Kochanie ale to dla twojego dobra. Może fiuty wylecą ci z główki i znów staniesz się normalnym nastolatkiem.

Zaniemówiłem. Jaka z niej podła osoba. Myślałem, że się zmieniła. Że wtedy na placu szczerze mnie przepraszała. Ale to była tylko część jej planu, w który zapewne Malik tez był wplątany. Co za paranoja.

Miałem nadzieję, że wszystko będzie jak dawniej. Myliłem się. W końcu jak to, niektórzy powtarzają nadzieja matką głupich .

Zbliżyłem się do dziewczyny nie potrafiąc opanować szarganych mną emocji. Gotowało się we mnie na samą myśl, że ona chce się zemścić na moim chłopaku. W dupie miałem to, że mi też się oberwie. Interesowało mnie tylko dobro Louisa. On był najważniejszy.

-Po co ci to Em ? Co tym osiągniesz ?

-A wiesz mi że dużo. Odpłacę się za, to co zrobił twój kochanek.

-Louis coś ci zrobił ? O jestem bardzo ciekawy co.

-Pamiętasz sytuację pod galerią ? - skinąłem głowa. - Zrobił mi i Zaynowi, wielki wykład jacy to nie jesteśmy podli itd. Uderzył Zayna w twarz i poszedł za tobą. Wtedy Malik nagle zaczął mieć wyrzuty sumienia i na drugi dzień ze mną zerwał. Rozumiesz ? On ze mną zerwał przez tego nic nie wartego śmiecia.

-Nie masz prawa tak o nim mówić. - warknąłem.

-Mam prawo i będę mówiła to co mi się podoba. Jest nic nie wartym karaluchem, którego powinno się już dawno rozdeptać. Odebrał mi chłopaka. Naprawdę go kochałam. Nie to,co ciebie. Miałam cię bardziej jak przyjaciela, jak brata. Teraz brzydzę się ciebie. Na samo wspomnienie, że cię całowałam w usta, w te którymi obciągasz teraz Louisowi, rzygać mi się chce.

-Zamknij się już ! Jedyną osobą którą powinnaś się brzydzić, jesteś ty sama. Jak ty jeszcze możesz patrzeć na siebie w lustrze ? Jesteś zwykłą szmatą, rozumiesz ? Jesteś nic nie warta.

Nigdy nawet do pięt nie dorośniesz Louisowi, a na Zayna i na mnie nigdy nie zasługiwałaś. Cieszę się, że Malik przejrzał na oczy i cię zostawił. Dobrze ci tak. I radze nie zbliżaj się do Louisa, bo źle się to dla ciebie skończy przysięgam.

-Co ty mi możesz zrobić Harry ? Odpowiem za ciebie... Nic.

-Chcesz się założyć ?

-Owszem.

Nie panując już kompletnie nad sobą, podszedłem do niej bardzo blisko i zamachnąłem się mocno. Moja dłoń zatrzymała się na jej policzku. Tak mocno ja uderzyłem, że zauważyłem łzy w jej oczach.

Nie czułem poczucia winy. Zasłużyła sobie na to, a nawet na więcej.

-Teraz to już na pewno tego pożałujesz Styles, przysięgam.

Doszedł do mnie dźwięk otwieranych się drzwi. Emma spojrzała na mnie z uśmieszkiem i wybiegła z pokoju. Zbiegła po schodach i zaczęła z kimś rozmawiać.

W tej chwili dotarło do mnie do chce zrobić.

*Oczami Louisa*

Siedziałem w swoim pokoju, na fotelu pod ścianą. Przeglądałem podręczniki. Miałem po wakacjach egzamin i powinienem się na niego przygotować, ale zamiast skupić się na sprawach przyziemnych, moje myśli krążyły wokół jednej osoby.

Wspomnienia z ostatnich kilku godzin uderzały we mnie z ogromną siłą. Spełniło się to o czym marzyłem, a z drugiej strony to, czego tak strasznie się bałem.

Czułem jak przy każdym moim ruchu ciało Harrego się napina. Wiedziałem, że sprawiam mu ból, a on próbował to przede mną ukryć. Chciał to w końcu zrobić.

Dopiero po pewnym czasie całkowicie się rozluźnił i obojgu z nas to co się działo sprawiało przyjemność. Doszliśmy w tym samym momencie i padliśmy spoceni i wykończeni na łóżko.

Wiele razy uprawiałem seks z Niallem, ale nigdy nie było mi aż tak dobrze. Harrego darzyłem odmiennym, mocniejszym uczuciem, które zamiast gasnąć z każdym dniem co raz bardziej się nasilało. Cudowne uczucie mieć przy sobie kogoś takiego jak on. Dawał mi radość, miłość, wszystko czego wtedy potrzebowałem. Już nie przerażał mnie jego młody wiek. Przestałem na to patrzeć. Jest bardzo dojrzały jak na 17 lat. Więc to kolejny plus.

Rozmyślając tak o Stylesie spędziłem dobre kilka godzin. Rozpływałem się wprost na wspomnienie naszych wspólnie spędzonych chwil. Coś wyjątkowego.

Na dworze było już całkiem ciemno. W pokoju również panował mrok.

Siedziałem tak w tych ciemnościach wciąż rozkoszując się wspomnieniami .

Nagle na ziemie sprowadziło mnie głośne pukanie. Nie dochodziło z dołu tylko z balkonu. Szybko tam podszedłem i otworzyłem drzwi. Do pomieszczenia wpadła ciemna postać. Zapaliłem światło i moim oczom ukazał się najstraszniejszy obraz jaki byłem wstanie sobie kiedykolwiek wyobrazić.

Harry z całą opuchnięta twarzą, z krwią cieknącą mu z nosa, ledwo stał przede mną, a z jego oczy lały się słone łzy.

Podszedłem do niego czym prędzej, a on nic nie mówiąc i nie mogąc przestać płakać wtulił się we mnie.

-Harry skarbie co się stało ? Kto ci to zrobił ? - pytałem, ale nie dostawałem odpowiedzi. - Harry proszę powiedź mi ! Harry proszę. - błagałem.

-Lou... Emma wszystko wie. - wydusił w końcu z siebie.

-Co wie ? Co wie Harry ?

-Była tu. Widziała jak się kochaliśmy. Zrobiła zdjęcia. Szantażowała mnie. Chciała się na tobie zemścić. Obrażała cię Lou. Ja nie mogłem tego słuchać. Uderzyłem ją. Przyszedł tata z Kelly do domu i ona do nich poszła. Wszystko pokazała ojcu. On wpadł w szał i... - nie dokończył, bo zalał się kolejną falą łez.

-Ciiii... Już wszystko wiem Harreh. Proszę nie płacz kochanie. - głaskałem go po włosach.

-Lou, musisz wyjechać. On tu przyjdzie. Jeśli zauważy, że uciekłem przyjdzie ty i ciebie tez pobije. Nie mogę na to pozwolić. Musisz wyjechać. -

-Tu jest mój dom Harry. Tu jesteś ty. Nie zostawię cię. - powiedziałem stanowczo.

-Musisz kotku. Zrób to dla mnie. Dla nas.

-Ale ja cię kocham Harry. Nie przeżyję, bez ciebie.

-Będzie nam obojgu ciężko. Wiem o tym. Ale obiecaj mi jedno. - poprosił. 

-Co tylko zechcesz. - przyrzekłem.

-Wróć po mnie. - wykrztusił z siebie.

-Oczywiście. Obiecuję. - powiedziałem przez łzy. - Kocham cię Harry. Słowami jest trudno wyrazić jak bardzo.

-Ja ciebie też kocham Louis. Jesteś najwspanialszym, co mnie w życiu spotkało.

Pocałowałem go mocno i czule. Musiałem zapamiętać ten cudowny smak jego ust.

W tym momencie przyrzekłem nie tylko jemu, że wrócę, ale również sobie.

Walka się nie skończy, ona dopiero się zaczyna.

Dla naszej miłości zrobię wszystko. Mogę nawet zginąć, ale będę wiedział, że zrobiłem to dla najwspanialszej osoby na świecie, jaką był mój Harreh. Mój kochany Harry.

-Wrócę obiecuję. - wyszeptałem po raz ostatni.