Rozdział 12

*Oczami Louisa*

Po kolejnej kłótni z Harrym wróciłem do domu. W sumie chyba nie można tego nazwać kłótnią. Prędzej nieporozumieniem, ale nie zmienia to faktu, że sprawiło mi to ogromną przykrość. Powinienem był przewidzieć jak Hazz może zareagować na niektóre rzeczy. Mój dom usiany jest przeróżnymi rzeczami należącymi do Nialla. Na półce przy kominku oprócz zdjęć moich kochanych sióstr i mamy, jest również wiele takich, które przedstawiają mnie i Horana, np. na wakacjach, lub całujących się przy ognisku. Mamie nie przeszkadza to, że jestem homoseksualny. Kocha mnie pomimo to. Cieszyła się moim szczęściem. Lubiła Nialla i wielkim szokiem była dla niej wiadomość o naszym rozstaniu. Nie wytłumaczyłem jej powodu tego zdarzenia, ponieważ nie miałem na to siły. Jedyną osobą, której o wszystkim powiedziałem był właśnie Harold. Od samego początku czułem, że mogę mu powiedzieć o wszystkim. Czyniłem to, ale i on nie pozostawał mi dłużny. Również powierzył mi wiele swoich sekretów. Śmialiśmy się razem, wygłupialiśmy ale i płakaliśmy. Jesteśmy nie tylko parą, jesteśmy przede wszystkim najlepszymi przyjaciółmi, bo od przyjaźni to wszystko się właśnie zaczęło.

'Kurde znowu to robię... myślę tylko o Harrym ! To nienormalne' – zganiłem się w myślach.

Udałem się do kuchni. Trochę zgłodniałem więc postanowiłem przyrządzić sobie jakąś kolację. Lodówka świeciła pustkami. No tak od kilku dni nie myślę o tak przyziemnych sprawach. Sami wiecie co innego zaprząta mi głowę.

Ubrałem dżinsową kurtkę i poszedłem do sklepu. Do koszyka włożyłem tylko najpotrzebniejsze rzeczy i podszedłem do kasy. Za ladą stała prześliczna brunetka o dużych, ciemnych oczach. Uśmiechnęła się do mnie promiennie. Odwzajemniłem gest, zapłaciłem i skierowałem się w drogę powrotną do domu.

Rozpakowałem zakupy i wszystko poukładałem w odpowiednie miejsca w szafkach. Moją uwagę przykuła karteczka leżąca na samym spodzie reklamówki. Wziąłem ją do ręki i uważnie obejrzałem. Widząc co jest na niej napisane zaśmiałem się głośno. To wesolutka kasjerka dała mi swój numer Miała na imię Eleanor. Imię równie ładne jak i właścicielka. Lecz źle trafiła. Jestem już zajęty i co najważniejsze nie gustuje w dziewczynach. Ale to już chyba każdy w Doncaster wie. Prawda ? Zapewne.

Wyrzucając z głowy bezsensowne rozmyślanie o nieznajomej dziewczynie, zabrałem się w końcu za przygotowywanie sobie posiłku. Postawiłem na coś zwyczajnego, czyli kanapki z sałatą i pomidorem. Położyłem je na talerzu i usiadłem wygodnie na kanapie w salonie. Włączyłem telewizor, akurat leciał mój ulubiony film, więc zacząłem oglądać. Kiedy wchłonąłem już wszystkie kanapki, do moich uszu dotarł dziwny dźwięk. Zupełnie jakbym słyszał czyjeś kroki. Ale to niemożliwe, tylko ja byłem w domu, a drzwi zamknąłem. Chyba zamknąłem. Odstawiłem talerz na stół i nie zaprzątając sobie głowy bzdurami wróciłem do oglądania.

Siedziałem tak jeszcze chwilę aż poczułem zimne powietrze na moim karku. Zadrżałem przerażony i zerwałem się na równe nogi.

-Co ty tu do cholery robisz ?

*Paczałkami Harrego*

-Co ty tu do cholery robisz ? - zapytał zdenerwowany i przestraszony Louis.

Poderwał się z kanapy, jakby była pod prądem. Z trudem powstrzymałem wybuch śmiechu, widząc przerażenie w jego oczach. W jednej chwili z jego twarzy zszedł wyraz szoku, a jego miejsce zajęła złość. Nie chciałem, by się złościł więc opanowałem swoje rozbawienie w duchu. Zmniejszyłem dzielącą nas odległość i mocno przytuliłem.

-Przepraszam, nie chciałem cię wystraszyć. Pukałem i nikt nie otwierał. Drzwi były otwarte więc wszedłem. Nie złość się kochanie, bo zbrzydniesz, a chyba nie chcemy, żeby taka piękna buźka straciła swój urok, prawda skarbie ? - mówiąc ostatnie zdanie przygryzłem płatek jego ucha. Jęknął cichutko i jeszcze mocniej mnie do siebie przyciągnął. Wiedziałem, że łatwo mi wybaczy. Ja też nie potrafiłem długo się na niego gniewać.

Odsunąłem delikatnie od siebie Louisa i pociągnąłem za sobą na kanapę. Usadowiłem na swoich kolanach i objąłem lekko, tak by móc dobrze widzieć jego twarz. Uwielbiałem na nią spoglądać. Zatracałem się w tych lazurowych tęczówkach, a widok jego lekko rozchylonych, malinowych ust doprowadzała mnie do euforii. Będąc już przy temacie jego części ciała to szkoda, że nie mogliście go widzieć w tym momencie. Miał na sobie cudowne rurki w kolorze mięty, bardzo opinające i podkreślające kształt jego pupy. Zazwyczaj dziewczyny jakie spotykałem były kościste zupełnie nie przypominające tych jakże kobiecych i kształtnych kobiet z dawnych czasów. Nie podoba mi się moda na tak zwane 'szkielety'. Dziewczyny odchudzają się i próbują zmienić na siłę. 10 kilo mniej nie doda im urody. Przynajmniej moim zdaniem, jest to bez sensowne. 'Każdy jest piękny, takim jakim go Bóg stworzył. ' - zawsze tak mówiła moja mama, gdy powtarzałem jej, że jestem brzydki. To fakt, nigdy nie miałem powodzenia wśród dziewczyn, chociaż do brzydkich nie należę. Tak mi się wydaję.

Zamiast jednak zatracać się w tym temacie, powinienem wrócić do tego, co naprawdę sprowadziło mnie o tak późnej godzinie do Tomlinsona.

-Louis ? - wyszeptałem, spoglądając mu w oczy.

-Tak Harreh ?

-Chciałem ci podziękować.

-A za co ? Czyżbym zrobił, coś o czym nie wiem ? - spytał zaskoczony.

-Wiem co zrobiłeś w Londynie. - chwyciłem jego twarz w dłonie, a kciukami pocierałem o jego zarumienione policzki. - Wiem, że powiedziałeś do słuchu Emmie i Zaynowi. Dziękuję ci. Ja prawdopodobnie nigdy nie miałbym odwagi, by powiedzieć im to co czuję. Ukrywałbym to, że znam prawdę. Udawałbym, że jest wszystko okej, a nie jest. Zranili mnie, pamiętasz jak to przeżywałem. Lecz gdyby nie oni i ten nieszczęsny pocałunek teraz pewnie dalej myślałbym, że Em kiedyś do mnie wróci, a Zayna nadal miałbym za najlepszego przyjaciela. - widząc, że chce coś powiedzieć przyłożyłem mu palec do ust. - shhhh... teraz ja mówię. A więc im zawdzięczam jeszcze jedną rzecz. - kontynuowałem – Dzięki tej całej sytuacji dałem sobie spokój z nadziejami i z przeszłością. Większą uwagę zwróciłem na teraźniejszość i na to, co czuję. Zdałem sobie sprawę z własnych uczuć. I teraz na moich kolanach siedzi najważniejsza osoba w moim życiu. Kocham … - nie dane mi było dokończyć, ponieważ ciepłe wargi Louisa z ogromną czułością i namiętnością naparły na moje. Momentalnie odwzajemniłem pocałunek. Przedostałem się językiem przez szereg jego olśniewająco białych zębów i delikatnie przejechałem po jego podniebieniu. Zawsze gdy to czyniłem czułem dreszcze, które przechodziły po jego ciele. Satysfakcjonowało mnie to w jaki sposób na niego działam. Lecz nie będę ukrywał, że równie mocno od działał na mnie.

Kiedy po dłuższym czasie odsunęliśmy się od siebie brakowało mi tchu. To nasz najlepszy pocałunek, zdecydowanie najlepszy. Chwilę jeszcze siedzieliśmy w takiej pozycji jak wcześniej, czasem się całowaliśmy, aż poczułem, że Louis opada na moje ramię. Zasnął w moich ramionach. W sumie nie dziwię się, dzięki mnie miał dzień pełen wrażeń i również długo nie pospał. Tylko jak miałem teraz wrócić do domu ? Nie chciałem się ruszać, by go czasem nie obudzić, a tak bez słowa zostać nie mogłem.

Powoli, ostrożnie wyjąłem mojego Iphona z kieszeni i napisałem krótkiego sms'a. Zdecydowałem się napisać do Kelly, bo ojciec na pewno kazałby mi wrócić. Poinformowałem, że prześpię się u Louisa, bo ma bardzo duży problem i chce się zwierzyć. Przeprosiłem, że tak wyszedłem z domu i wysłałem. Na odpowiedź długo nie trzeba było czekać. Życzyła mi miłej nocy i kazała pozdrowić Louisa. Jedyne co przyszło mi w tym momencie do głowy to to, że może nie jest aż taka zła, jak mi się wydawało.

Rozmyślenia przerwało mi głośne chrapanie Louisa. Zaśmiałem się z niego głośno, ale nie na tyle by go obudzić. Podniosłem go na rękach i zaniosłem go po schodach do jego pokoju. Położyłem na łóżku i już chciałem wychodzić, gdy pomyślałem, że będzie mu się niewygodnie spało w rzeczach. Powoli i ostrożnie ściągnąłem z niego buty, później sweter i zacząłem mocować się ze spodniami. Były strasznie obcisłe i ledwo wydostałem z nich szczupłe nogi Tomlinsona. Szczelnie okryłem jego ciało kołdrą i przysiadłem na brzegu łóżka. Wyglądał przeuroczo. Artystyczny nieład panował na jego głowie, a na policzkach dalej gościły te lekkie rumieńce. Pochyliłem się nad twarzą ukochanego i złożyłem soczystego całusa na jego rozgrzanym policzku.

Następnie cichutko wyszedłem z pokoju i zszedłem do salonu. Nie miałem ochoty spać więc wziąłem jakieś chrupki z kuchni, rozsiadłem się wygodnie na kanapie i włączyłem film. Był strasznie nudny więc, gdy wszystkie przekąski zostały już skonsumowane, a jedynym śladem po nich były walające się na stoliku opakowania postanowiłem przejść się po domu. Zacząłem od pokoi na dole. Pierwszy po lewej należał zapewne do Lottie. Louis wiele razy mi o niej opowiadał. Bardzo ją kochał, jak i resztę swoich sióstr, ale ona była jego ulubienicą. Opowiadali sobie o wszystkim. On zwierzał jej się ze swoich problemów, ze związku z Niallem i innych rzeczy. Za to ona opowiedziała mu jako pierwszemu o swoim pierwszy m pocałunku, o swoim pierwszym chłopaku i powierzyła mu wiele sekretów, o których nie chciał nic mówić, bo obiecał dyskrecje. Cudowny brat i przyjaciel.

Przyjrzałem się dokładnie pokojowi Lotti. Ściany pokrywała farba w bardzo ładnym odcieniu fioletu. Miała duże białe łóżko, tuż przy oknie. Jedną dużą szafę i biurko. Najbardziej spodobał mi się jednak dywan. Puchaty, śnieżnobiały. Zawsze chciałem taki mieć, lecz mama mówiła, że to strasznie babskie i że mam przestać wymyślać takie pierdoły.

Zamykając za sobą pokój Lottie powędrowałem do dwóch następnych Jeden z nich okazał się pralnią, a drugi ogromnym pokojem bliźniaczek. Lou mówił, że są jeszcze dosyć małe, więc nie zdziwił mnie widok różowej tapety z jakimiś misiami, na ścianie. Zaciekawiło mnie co kryję się w pokojach znajdujących się na górze. Chciałem to sprawdzić, lecz zbyt obawiałem się, że jakimkolwiek, najmniejszym nawet hałasem mógłbym zbudzić śpiącego Tommo. Zrezygnowałem więc ze zwiedzania.

Przeniosłem się z powrotem do salonu. Zauważyłem ramki ze zdjęciami przy kominku. Na przedzie stało kilka ukazujących całą rodzinę Tomlinsonów. Był tam nawet ojciec Louisa, ale to nie te zdjęcia przykuły moją uwagę. Oczywiście nie obyło się bez zdjęć Louisa i Nialla, ale co mam zrobić ? Już raz zrobiłem aferę o byle, co więc tym razem nie zaprzątałem sobie tym głowy. Lecz nie mogłem przejść obojętnie koło fotografii ukazującej małego Louisa. Boże... jakie to śliczne i rozkoszne dziecko. Dorosły BooBear to ciacho i przystojniak, ale ten malec zupełnie mnie rozczulił. Wziąłem tą ramkę i usiadłem z nią na kanapę. Długi czas wpatrywałem się w mojego małego ukochanego, aż w końcu niepostrzeżenie odpłynąłem.

*Oczami Louisa*

Znów obudził mnie jakiś hałas. Nie był tak głośny jak ten poprzedniego dnia, lecz jestem tak wyczulony, że każdy najmniejszy szelest szybko wybudzi mnie nawet z najgłębszego i najpiękniejszego snu. Podniosłem się na łokciach, przetarłem oczy i dopiero teraz dotarło do mnie, gdzie się znajduję. Leżałem w swoim pokoju, w moim własnym łóżku, w samych bokserkach. Nie pamiętałem bym tu przychodził. Zaczęły do mnie jednak docierać pewne fakty. Harry przyszedł do mnie, podziękował mi za rozmowę z Emmą i Zaynem, całowaliśmy się i później zasnąłem. Kochany Harreh. Zaniósł mnie do łóżka.

Spojrzałem na zegarek. Było bardzo wcześnie, bo dopiero po 5 rano. Nie czułem się senny więc wziąłem świeże rzeczy i poszedłem się wykąpać. Po długiej , gorącej kąpieli, przyodziałem wcześniej przygotowane ciuszki, wysuszyłem włosy i zszedłem na dół. W kuchni nalałem wody do czajnika i postawiłem na palnik. Z salonu dobiegał mnie hałas włączonego telewizora. 'Czyżbym wczoraj zapomniał wyłączyć ? ' - pomyślałem idąc do salonu.

Jakże się myliłem. Nie zapomniałem wyłączyć telewizora. Na kanapie leżał Harry. Najwidoczniej postanowił zostać na noc i urządził sobie noc filmową, co można wywnioskowac po tym, że zjadł wszystkie zapasy słodyczy i chipsów w moim domu. Roześmiałem się na widok jego rozpiętego rozporka. Tak się najadł, że spodnie się zrobiły za ciasne. Hahahaha... głupol z niego, ale za to go kocham. Nikogo nie udaje. Jest sobą.

Wziąłem gruby koc i zaczynając od stóp szczelnie okrywałem go kocem. Zbliżyłem się do brzucha. Miał na nim splecione dłonie a między nimi ramkę. Lekko wyjąłem ją z jego dłoni i obejrzałem. Zdjęcie przedstawiało mnie,gdy miałem zaledwie 5 lat.

Wtedy miałem jeszcze pełną rodzinę. Tatę, mamę, siostry pojawiły się niedługo potem. A ojciec zniknął. Od kilku lat nie odezwał się ani jednym słowem. Czuję się jakbym praktycznie nie miał nigdy taty. Mama całkowicie mi go zastąpiła. To wspaniała kobieta. Jest nie tylko najlepszą mamą na świecie, ale i dobrą przyjaciółką. Kocham ją nad życie.

Odłożyłem zdjęcie z powrotem na półkę i poszedłem zalać herbatę, bo gwizdek zaczął dawać już osobie znać. Zrobiłem herbatę w dzbanku, bo skoro Harry tu jest to do śniadania zapewne będzie sobie życzył czegoś do picia.

Kiedy spojrzałem na zegar wiszący nad lodówką wskazywał już 8 godzinę. Hazz obudzi się lada chwila, więc zająłem się szykowaniem śniadania. Narobiłem stos kanapek, przygotowałem budyń tak na osłodę i wszystko ładnie podałem do stołu. Odstawiając ostatni z talerzy poczułem dłonie obejmujące mnie w pasie i przyciągające do siebie.

-Hej Harreh. Wstałeś w sam raz na śniadanie. - obróciłem się i przelotnie musnąłem jego wargi. Zająłem swoje miejsce przy stole i czekałem aż Harry uczyni to samo. Usiadł naprzeciwko mnie i z wielkim uśmiechem na twarzy zaczął jeść. Pożerał jedzenie w takiej ilości, że sam byłem pełen podziwu i zastanawiałem się, gdzie ten chłopak to wszystko mieści. Jak nie miałem wielkiego apetytu. Wolałem wpatrywać się w szczęśliwego Loczka. Był tak pochłonięty jedzeniem, że nie usłyszał nawet dzwonka do drzwi. Zaśmiałem się z niego głośno i z wielkim uśmiechem otwarłem drzwi. Mina momentalnie mi zrzedła widząc osobę przede mną.

-Cześć ! Jest u ciebie Harry ? - usłyszałem znajomy głos i język ugrzązł mi w gardle.