Rozdział 8

*Paczałkami Harrego*

Całą noc spędziłem na rozmyślaniu o Louisie. Ten chłopak zwrócił mi w głowie, jak nikt inny, nigdy wcześniej. Jeszcze kilka tygodni temu przez myśl, by mi nie przeszło, że kiedykolwiek mógłbym mieć chłopaka, całować się z nim albo nawet uprawiać z nim seks. Nadal po całym ciele przechodzi mi ten nieprzyjemny dreszcz i zbiera mi się na wymioty, kiedy pomyślę sobie o takich sprawach. Ale z Louisem było inaczej. To nie jakiś tam zwykły, niczym nie wyróżniający się z tłumu, chłopak. Oj nie... Ma w sobie coś takiego co przyciąga, jest wyjątkowy. Taki delikatny, uroczy, mądry a zarazem potrafił pokazać również swoje drugie oblicze. Zdecydowanie zawładnął moimi myślami, ciałem i duszą. Działa jak magnes. Nie potrafię, nie mam dość siły, by stać się na niego obojętny. Nawet nie chcę tego robić. Jeśli Louis ma być miłością mojego życia, nie zwrócę najmniejszej uwagi na to jakiej jest płci. Jeśli to tylko wakacyjna przygoda, to jestem pewien, że nie będę jej żałował. Pierwszy raz mam do czynienia z tak silnym i głębokim uczuciem. Nie zmarnuję tego.

Mimowolnie spojrzałem wyświetlacz telefonu, sprawdzając godzinę. Było wcześnie nad ranem, ale coś czułem, że już raczej nie zasnę. Wciągnąłem na nogi czarne rurki i ubrałem fioletową bluzę. Włosy delikatnie przeczesałem palcami i uśmiechnięty spojrzałem na odbicie w lustrze. 'To będzie wspaniały dzień' – pomyślałem. Z optymistycznym nastawieniem zszedłem do kuchni i otwarłem lodówkę. Cały optymizm zgasł równie szybko jak się pojawił, widząc puste wnętrze. Chciałem się wybrać na zakupy, ale po pierwsze nie znam na tyle dobrze miasta, po drugie nie miałem ochoty na pieszą przechadzkę. Pomimo swojego lenistwa i braku chęci, jednak wyszedłem z domu i zamknąłem za sobą drzwi. Wszedłem do garażu i wziąłem jeden z rowerów, które stały pod ścianą. Ten zapewne był taty. Wsiadłem na niego i z zadowoleniem ruszyłem w poszukiwania spożywczaka. Okazało się, że droga nie trwała długo. Już dwie ulicę dalej, na zakręcie stał spory market. Bez zapinania roweru, zostawiłem go pod sklepem i wziąwszy koszyk poszedłem na łowy produktów. Pakowałem praktycznie wszystko co wpadło mi w ręce. Zaczynając od napoi w puszkach, kończąc na pudłach lodów. Zapłaciłem i cały zawalony reklamówkami pełnymi zakupów, znów wsiadłem na rower i szybko popędziłem w stronę domu. Zdziwiłem się ogromnie widząc smutnego Louisa, siedzącego na schodach przed wejściem do jego domu. Z daleka patrząc nie byłem pewien, ale chyba palił papierosa. Odłożyłem rower na miejsce, to samo również uczyniłem z zakupami.

Wyszedłem z domu i ruszyłem w kierunku domu Tomlinsona, ale jego już tam nie było. Zapukałem do drzwi. Nikt nie otwierał. Dobijałem się z dobre 10 minut i nic. Dopiero teraz moją uwagę zwróciły odgłosy dobiegające z jego garażu. Wszedłem od tyłu przez drzwi. Ujrzałem mojego ukochanego siedzącego na dużym stołku. Nachylał się nad sporych rozmiarów biurkiem i szkicował coś. Cichutko podszedłem od tyłu i nachyliłem się nad nim i delikatnie pocałowałem w policzek. Tak się przestraszył, że o mało co nie spadł z krzesła.

-Co ty wyprawiasz ? Chcesz żebym zawału dostał ?

-Nie krzycz na mnie. - udałem zasmuconego. Widząc moją minę wstał i wtulił w siebie.

-Przepraszam, wiem, że nie powinienem.

Momentalnie odkleił się ode mnie jakbym parzył i szybkim ruchem przykrył swoje prace jakimś materiałem. Zachowywał się co najmniej dziwnie i niepokojąco. Jakby przez wczorajszą sytuację wszystko się zepsuło co pomiędzy nami było.

Coraz bardziej się ode mnie odsuwał, tym samym raniąc moje uczucia. Dlaczego traktował mnie tak chłodno ? Zrobiłem coś nie tak ?

Ze łzami w oczach, wymaszerowałem z tego pomieszczenia. Może i pomyśli sobie, że jestem słaby, ale ja przynajmniej mam uczucia. Skoro chciał mnie tak traktować, to po co ku*wa robił mi nadzieję ? Po co mówił że się we mnie zakochał ? Po co odwzajemnił mój pocałunek ?

Tak wiele pytań i na żadne nie znałem odpowiedzi.

Nie chcę go teraz widzieć.

*Oczami Louisa*

Chyba trochę przesadziłem. Zdecydowanie przesadziłem !! To miało wyglądać zupełnie inaczej, ale chciałem dać mu czas. Chciałem żeby był wszystkiego pewien. Żeby na pewno wiedział, że mnie kocha i chce ze mną być. Teraz mógłby mi robić niepotrzebne nadzieje, a nie wytrzymałbym rozstania z nim. Przywiązałem się do tego małolata. Wczorajszy dzień był moim najpiękniejszym dniem w życiu. Chłopak w którym się zakochałem, również odwzajemniał moje uczucia. Co najlepsze sam, nie przymuszony pocałował mnie ! Byłem najszczęśliwszy na świecie, a może nawet we wszechświecie. Gdy dotarłem do domu momentalnie jakbym dostał kubłem zimnej wody. Przecież mówił mi, że miał w życiu tylko jedną osobę którą kochał. I to była DZIEWCZYNA. Skąd mogłem mieć stuprocentową pewność, że szczerze mnie kocha. Nie miał doświadczenia w takich sprawach. To może być zwyczajne zauroczenia. Rozkocha mnie w sobie, a później złamie serce, bo zda sobie sprawę, że woli dziewczyny. Chyba bym się zabił.

Rozstanie z Niallem moją pierwszą miłością było dramatyczne i bolesne. A co dopiero by było gdyby to Hazza mnie zostawił ? Do niego czułem coś wyjątkowego. To zupełnie nowy rodzaj miłości. Łączyło nas coś głębszego i takiego prawdziwego. Nie udawanego, spontanicznego. Powiedziałem mu, że ma sobie wszystko przemyśleć, ze dam mu czas. Myślałem, że mnie zrozumiał.

A jeżeli on już podjął decyzję ? Jeżeli przyszedł mi ją ogłosić ? Jeśli swoim zachowaniem chciał mi oznajmić, że jest gotowy ? - JAKIM JA JESTEM KRETYNEM.

Przez całą noc siedziałem w tym cholernym garażu i przenosiłem swoje myśli na papier. Powstało ponad 10 rysunków. Wszystkie przedstawiały przepiękną twarz Harrego. Myślałem tylko o nim. I spieprzyłem jednym gestem wszystko. Nie wiem czy teraz będzie chciał ze mną rozmawiać. Na jego miejscu porządnie bym się obraził. 'Co ty tu jeszcze robisz idioto ? Leć za nim' – mój wewnętrzny głos dał o sobie znać.

Zgodnie z jego poleceniem po sekundzie stałem pod domem Loczka i dobijałem się do drzwi. Nikt nie otwierał. Jestem pewny, że jest w środku. Gdzie niby miałby iść ? Nie zna miasta. Może aż tak go uraziłem, że teraz będzie mnie unikał. Przypomniałem sobie nasze pierwsze spotkanie. Wtedy ten głupek spadł z drabiny i trafił do mnie na ogród. W takim razie jeśli nie chce wpuścić mnie drzwiami, to ja wejdę oknem. Uśmiechnąłem się sam do siebie. Spojrzałem na drabinę. Kończyła się z dobre dwa metry nad ziemią. Podskoczyłem i obiema rękami chwyciłem ostatni szczebelek. Nogali wspiąłem się po murze i po chwili stałem już całym ciałem na drabinie. Wspiąłem się w ekspresowym tempie i stanąłem na balkonie. Okno było uchylone. Zajrzałem do środka. Na skraju wielkiego metalowego łóżka, ze śnieżnobiałą pościelą i dużą ilością kolorowych poduszek, siedział Harry. Głowę miał spuszczoną w dłonie. 'Proszę żeby tylko nie płakał' – modliłem się w duchu.

Mimowolnie zapukałem delikatnie w szybę. Loczek natychmiast poderwał się z miejsca, wstając i tym samym odsłaniając twarz. Oczy miał całe czerwone i podpuchnięte, a wyraz jego twarzy zdradzał wszystko. Był jak otwarta karta. Zbliżył się do drzwi balkonowych i rozsunął je, wpuszczając mnie do środka. Nie wiedziałem co mam zrobić. Wpatrywałem się w niego. Obserwowałem każdy wykonywany przez niego ruch. Ponownie usiadł na łóżku i schował twarz w dłonie. Ani jednego słowa do mnie nie wypowiedział. Musi być naprawdę źle.

Nieśmiało usiadłem bardzo blisko niego. Ostrożnie położyłem dłoń na jego. Drgnął, ale się nie odsunął. Tak jakby dał mi wolny wybór. Teraz już bez wahania uklęknąłem przed nim i zdjąłem dłonie z jego twarzy. To był najstraszniejszy widok jaki kiedykolwiek miałem okazję zobaczyć. Jak kilka moich gestów sprawiło taki ból temu chłopakowi.

Nadal siedział unikając mojego spojrzenia. Jedną ręką puściłem jego dłoń, która od razu powędrowała do jego policzka. Cały czas płakał, jakby mój dotyk coraz bardziej utwierdzał go w fakcie, że zaraz powiem mu, że jednak nic do niego nie czuję. Co za paranoja.

Cierpliwie czekałem. Klęczałem chociaż nogi bolały mnie już jak diabli, ale nie poddawałem się. Czekałem aż spojrzy mi w oczy. W końcu to nastąpiło, lecz jego twarz była wyprana z emocji. O wcześniejszej sytuacji przypominały tylko przekrwione od płaczu oczy. Odezwałem się nieśmiało:

-Harry, co się stało ? Dlaczego płakałeś ? - znałem odpowiedź ale chciałem usłyszeć to od niego, żeby się upewnić.

-Dobrze wiesz Lou. Nie rób ze mnie idioty. - wycedził ze złością przez zęby. - Rozkochałeś mnie w sobie, zrobiłeś nadzieję, cholera ja ciebie pocałowałem, a ty potraktowałeś mnie jak śmiecia. Kim ja dla ciebie jestem Louis ? Zabawką ? Myślałem że byłeś ze mną szczery. Powiedziałeś wczoraj, że mnie kochasz, a dzisiaj w garażu ? Byłeś taki chłodny, niedostępny. Nie rozumiem. Miałem nadzieję na coś więcej. - i znowu zaczął płakać. I ja razem z nim. Co ja zrobiłem ? To nie miało tak wyglądać.

-Posłuchaj mnie. To nie tak jak myślisz. Chciałem dać ci czas, do namysłu, a przez moje zachowanie miałeś wywnioskować, że nadal nic się nie zmieniło i jesteśmy przyjaciółmi. Nie chciałem sobie robić nadziei tuląc cię lub całując.

-Alleee... ja jestem pewny swoich uczuć do ciebie. Zawsze byłem.

-Ja też. Przepraszam za wszystko. Wybaczysz mi ? - zapytałem z nadzieją wstając i odwracając się tyłem do niego. Nie mogłem dalej patrzeć w te zapłakane oczy. Poza tym nie mogłem już dalej powstrzymywać także swoich łez.

-Oczywiście, że ci wybaczam. Oboje źle postąpiliśmy. Powinienem najpierw z tobą porozmawiać a później wyciągać wnioski. - poczułem ciepły oddech na szyi. Momentalnie przeszedł mnie dreszcz rozkoszy. - Kocham cię Lou.

-Ja ciebie też Harreh.

Obróciłem się w jego stronę by go przytulić za to siedemnastolatek miał inne plany. Naparł na moje usta swoimi cudownymi, słodkimi wargami. Oczywiście pogłębiłem pocałunek. Przedostałem się językiem przez szereg jego bielutkich i równych ząbków. Nasze języki zaczęły wojnę o dominację. Po dłuższym starciu wygrał Harry. Całował się nieziemsko. Jakby robił to już tak wiele razy. Podobało mi się to. Zdecydowanie będę do powtarzał częściej.

Nie należał ten pocałunek do delikatnych, był piekielnie namiętny i brutalny, ale nie przeszkadzało mi to. Byłem tak spragniony jego pocałunków i dotyku, że nie zauważyłem kiedy wylądowaliśmy na łóżku Siedziałem na nim okrakiem. Jego ręce zatrzymały się na moich pośladkach i mocno zaciskały. Wsunąłem ręce pod jego bluzę wciąż składając pocałunki na jego ustach. Odsunąłem się odrobinę i pomogłem ściągnąć zbędny materiał z jego ciała. Nie chcąc zostać mi dłużny Hazza dobrał się do odpinania guzików mojej koszuli, która niedługo potem leżała na podłodze gdzieś w kącie pokoju. Nagle do mojej głowy wpadł pomysł. Odrywając usta od jego warg, zbliżyłem je go szyi chłopaka. Delikatnie zassałem skórę, zostawiając pokaźnych rozmiarów malinkę. Zadowolony ze swojego dzieła z powrotem zająłem się jego ustami. Nastolatek miał chyba inne plany, bo zrzucił mnie z siebie i to teraz on był górą. Jego dłonie powędrowały w dolną część mojego ciała. Spojrzałem zszokowany na niego, kiedy zajął się odpinaniem guzika i zamka. Na moją minę zaśmiał się krótko i zsunął ze mnie spodnie. Ponownie na mnie usiadł. Poczułem, że coś niepokojącego działo się z moim członkiem. Powinienem przerwać już w tym momencie, ale nie potrafiłem. Za bardzo tego chciałem. Wiedziałem, że następna sytuacja nie nadejdzie tak szybko.

Ale ktoś miał inne plany.

Oboje zesztywnieliśmy słysząc huk drwi wejściowych. Ktoś był w domu.

-HARRY PRZYJECHALIŚMY !! - usłyszeliśmy męski krzyk z dołu.

Zdecydowanie nie myślałem, że ten dzień nabierze takiego obrotu wydarzeń.

Nareszcie jestem z ósemeczką. Przepraszam za opóźnienie. Nie mam nic na swoje usprawiedliwienie. Mogę jedynie obiecać, że następny rozdział pojawi się już po uzyskaniu pod tym 7 komentarz. :D

Będę cierpliwie czekać kochani moi, bo wiem, że was na to stać.

Dziękuje za miłe komentarze i nominację, które niedawno otrzymałam. Cieszę się, że komuś podobają się te moje wypociny.

Co do oceny tego rozdziału. Chyba zostawię ją wam. Ja osobiście nie mam zdania na ten temat.

Pozdro :**